De Scharrelaar, de naam van een schitterende veelkleurige vogel die voorkomt in het Mediterrane en Oost Europese gebied. Ook bekend onder de Engelse naam, European Roller. Het is eveneens de titel van een literair vogeltijdschrift dat wordt uitgegeven door uitgeverij Noordboek. Voor de tiende editie heb ik tien vogels getekend in pen en inkt geïnspireerd door de observaties die ik tijdens mijn wandeling van 10.000 kilometer door Europa heb gemaakt.
Ik teken de vogels in zwart-wit om de nadruk te leggen op hun karakter en we niet afgeleid worden door de kleuren van hun verenpracht.

In het verlengde van mijn kunstwerken ligt altijd de basis van mijn inspiratie. Mijn reis en verblijf bij de Aboriginals in het hart van Australië hebben mijn leven voorgoed veranderd. De kennis die zij met mij hebben gedeeld, is verwerkt in al mijn kunstwerken en bepaalt nog steeds mijn manier van leven. Nu is het tijd om dit avontuur ook met de buitenwereld te delen. A.W. Bruna Uitgevers gaat met mij het avontuur aan om het boek dat ik hierover schrijf uit te geven. Het biedt een nieuwe kijk op het leven met de natuur, geleid door eeuwenoude kennis en verbondenheid met de omgeving.

Carl Gustav Jung, de Zwitserse psychiater en psychoanalyticus, toonde een diepgaande interesse in het symbolisme van het bouwen van een huis in gedachten. Hij zag dit als een metafoor voor het zelfontwikkelingsproces van een individu, een creatieve daad die de structuur van het zelf opbouwt. Elk aspect van het huis vertegenwoordigt verschillende facetten van de persoonlijkheid of het leven van een persoon.

Wanneer deze droom of gedachte wordt omgezet in een concreet ontwerp, reflecteert dit het karakter en de creativiteit van de ontwerper. Binnen de mij opgelegde beperkingen heb ik een huis ontworpen dat mijn levensfilosofie weerspiegelt en dat nu in afwachting is van verdere ontwikkeling.

Dit bouwwerk is ruimtelijk en benut de toegestane hoogte- en oppervlaktebeperkingen optimaal. De fundering bestaat uit zestig dikke, houten balken, iets verhoogd boven het maaiveld. Alle materialen zijn natuurlijk of gerecycled. Uiteindelijk zal de natuur haar weg weer vinden over en langs het huis, waarbij op het dak en aan de wanden een weelderige begroeiing wordt gecreëerd. Het is een uniek huis in Nederland, ontworpen en gebouwd door jonge, onervaren mensen die onder mijn begeleiding hun toekomstige leefruimte creëren. Dit huis is bedoeld voor de volgende generatie.

28 jaar lang heb ik in Australië de natuur, de vogels en de Aboriginal cultuur bestudeerd. Deze periode heeft me enorm geïnspireerd tot het maken van honderden tekeningen en schilderijen. Mijn verblijf tussen de Aboriginals en de lessen die ik van ze heb geleerd ben ik nu aan het beschrijven. Ik kan putten uit uren ingesproken memo’s, duizenden foto’s en video’s en natuurlijk de kunst, de schilderijen waarin alle verhalen zijn vastgelegd. Een heel belangrijk schilderij voor mij was dit gesprek met Bruce Chatwin op een berg nabij Alice Springs. Door in zijn voetsporen te treden ging er een wereld voor me open die tot op de dag van vandaag invloed heeft op mijn denken, werk en leven. Bruce Chatwin en zijn boek The Songlines betekenden het begin van mijn carrière. De kracht van het geschreven woord gaat voorbij grenzen en de tijd en verliest niets van zijn invloed.

Gemiddeld elke 28 kilometer één aquarel van het telkens veranderende landschap. Alle data over weer, biotoop en ondergrond vastleggen en alle vogelsoorten beschrijven en tekenen. Na 10.000 kilometer lopen rond ik dit onderzoek af en bereid me voor op nieuwe paden, nieuwe omgeving en verdieping in de natuur.

In de wandelpodcast Witrood bespreek ik met Wybo Vons mijn tocht te voet van 10.000 kilometer door Europa. Wat de aanleiding was, op welke manier deze wandeling tot het maken van kunst inspireerde, hoe deze tocht past in mijn interesse in de natuur vanaf het moment dat ik in Australië tussen de Aboriginals heb geleefd en hun lessen heb geleerd, alles komt aan bod. Het leven belicht van een, in Vons woorden, eigenzinnige kunstenaar.

Een deel uit het wetenschappelijke artikel van Kiene Brillenburg Wurth, Literature and Comparative Media, Utrecht University Faculty of Humanities, naar aanleiding van gesprekken over het schilderij Forest of Dean.

Daoïstische verbondenheid

Zes jaar geleden begon de Nederlandse schilder Jacques Grégoire door Europa te wandelen om de versnelde effecten van klimaatverandering op de natuur waar te nemen en vast te leggen in tekeningen en schilderijen. In 2019 betrad hij het Forest of Dean. Het was een moeilijke plek om te vangen:

Het tafereel toonde ogenschijnlijke chaos en dichtheid in groei, maar ook een open plek met gevallen, met mos bedekte bomen teder gearrangeerd. Grégoire bestudeerde de scène op zo’n diepe en gefocuste manier dat hij er intiem mee werd. Toen zag hij echt. Wat hij voor chaos had gehouden, bleek in feite een complex web van relaties te zijn, en wat hij voor dichtheid had gehouden, was juist openheid: een mogelijkheid om te worden, te verbinden, te versmelten en te groeien. De schijnbare wanorde die hij tegenkwam, was een doelbewust proces van biodiversiteit, waarbij het leven na de dood van bomen voeding geeft aan een diverse reeks organismen in de vorm van grof houtachtig afval. Dood en ontbinding bevatten al leven, en vice versa. Hij legde deze verstrengeling vast door ons, de kijkers, deel te maken van die herkenning, verrast om op een levend stilleven te stuiten.

Een bos zonder eigenaar, dat niet beheerd wordt en die niet gekocht of verkocht kan worden. Een bos waar de mens niet centraal staat maar het bos en de natuur zelf. Het is even wennen, maar dertig jaar geleden terwijl ik tussen de Aboriginals leefde in centraal Australië heb ik dit al geleerd: we belong to the country, in plaats van het land behoort aan ons. Wij passeren en verblijven even op deze aarde, maar de aarde blijft. De hoofdreden om goed voor haar te zorgen en de balans niet te verstoren. Al het leven heeft evenveel rechten, wie zijn wij om ons daarboven te stellen.
De komende tien jaar leg ik de veranderingen in dit bos vast gedurende alle seizoenen op vier vaste plekken. Over tien jaar een document van precies waargenomen observaties in 160 tekeningen.
Volg deze reis samen met ons, de natuur die zelf bepaald wat leeft en groeit en zie de ontwikkeling in slowmotion. Het meest unieke bos van Nederland. https://www.bosdatvanzichzelfis.nl/.

In het jaar 2018 liep ik 3400 kilometer van Amsterdam, via de Maas, de Saône, de Rhône en de Middellandse Zee kust naar Gibraltar. Ik volgde hiermee de trekvogels die deze route jaarlijks gebruiken. Deze tocht is vastgelegd in aquarellen die ik dagelijks maakte van het telkens veranderende landschap en in de portretten die ik tekende in pen en inkt van alle vogelsoorten die ik onderweg tegen kwam. In het Logboek II worden deze verslagen weergegeven met een duidelijke route kaart zodat alle plekken te bezoeken zijn die ik heb vastgelegd. Het is ook mogelijk om de hele tocht na te lopen, het is goed te doen binnen een jaar. In de periode dat ik met deze projecten bezig ben zijn er al veranderingen waar te nemen. Vogelsoorten verspreiden zich noordelijker dan ze hebben gedaan en temperaturen en neerslag zijn uit balans. Mijn onderzoek is interessant voor dit moment, maar het ooggetuigenverslag is van onschatbare waarde voor toekomstige onderzoekers. U kunt een exemplaar van het Logboek II krijgen door de aanschaf van een in het boek voorkomende aquarel. Mail me uw keuze en boek en aquarel komen binnen drie weken bij u thuis. https://flic.kr/s/aHskzMGLLT

25 jaar op de Motcomb Street in Londen. Mijn galeriehouder Geoffrey Hughes en ik tijdens de opening van de expositie om dit heuglijke feit te vieren. De OSG is erg belangrijk voor mij want Geoffrey brengt kunstverzamelaars en kunstenaars samen zodat de kunstwerken hun juiste weg vinden, terwijl er ook een persoonlijke band ontstaat tussen de maker en de verzamelaar. Het beeld van het kunstwerk moet de doorslag geven, de verzamelaar moet als het ware verliefd worden op het werk. De ontwikkeling van een kunstenaar kan op deze manier ook gevolgd worden. Te zien tot 13 mei. Mijn schilderij is reeds verkocht, maar er is nog genoeg om verliefd op te worden van collega kunstenaars.

Voorbij de poolcirkel loop ik om arctische vogels te observeren. Gedurende de winterperiode verblijven zij zuidelijker dan hun Russische toendra broedgebied  om de bittere koude te ontvluchten. Hier is het relatief warm. Ik sta in min 15 C en kijk naar de warme kleur van het lage zonlicht, wat net de bovenste takken van de kromme berken bereikt. Warm licht in barre omstandigheden, het intense blauw van de warme golfstroom in een fjord, olieverf op 105 x 190 cm. De winter voor altijd vastgelegd in een snel veranderende wereld.
Het schilderij is een onderdeel van mijn project waarbij ik onderzoek doe naar de invloed van de geologie op de biotoop en daarmee op de verspreiding van vogels in Europa.

Cardroom Green was deze ruimte toen er landschap schilderijen hingen. Deze zijn naar de Osborne Studio Gallery gegaan in London. Eindelijk kon de collectie foto’s van het Madonna Project uit 2010 op de muur en zodoende zochten we naar de beste kleur om de collectie te ondersteunen. Het werd Yves Klein blauw, een kleur die in alle foto’s te vinden is.
Inspiratie deed ik op in het Rijksmuseum waar, bij de expositie Klara en de Onderkruipsels, ruimtes van top tot teen in één kleur geschilderd zijn om de volledige aandacht op de kunstwerken te richten.
Dus nu een museale opstelling die de foto’s verdienen. Het is een fijne combinatie, Yves Klein blauw en Jacques Grégoire.

Het is hoogzomer, ik sla de bevroren dauw van mijn tent. Lopen door Noorwegen om het landschap en de vogels te bestuderen gaat niet zonder hindernissen.
Kramsvogels die wij als wintergasten kennen vliegen hier met hun jongen rond. Het is hun broedgebied. Vierentwintig uur per dag buiten zijn, het is zó bijzonder om dit te ervaren. Ik ben nabij het punt dat ik 10.000 kilometer heb gelopen door Europa voor dit kunstproject. Het is het beste overzicht van de staat van Europa die ik me kon voorstellen. Lopen door Noorwegen is de afsluiting van zes jaar onderzoek.
Vanaf september geef ik lezingen over mijn eerste indrukken.

Waar haal je inspiratie vandaan? Gedurende mijn hele schilder carrière heeft de basis van de onderwerpen gelegen in de boeken die ik las. Het begon met Bruce Chatwin en zijn Songlines en het eindigde recentelijk met de reis in het voetspoor van Patrick Leigh Fermor op weg naar de Zwarte Zee. Het vastleggen van al mijn reizen in tekening en aquarel is weer geïnspireerd op de vogel illustraties in de boeken van John Gould. Alles komt samen in de literatuur verzameld over honderden jaren. Waar beter dan een onderwerp te vinden dan in de schitterende omgeving van de zojuist heropende Artis Bibliotheek.

De afgelopen maand heb ik ruim 500 kilometer gelopen door het verlaten binnenland van Zweden op weg naar de poolcirkel. De hele dag vanaf het moment dat ik wakker werd was ik bezig met het verwerken van alle indrukken die de landschappen en vogelsoorten bij mij teweeg brachten. Zelfs nu kan ik nog niet zeggen wat voor indruk Zweden op me maakt. Wel kan ik vertellen dat de ervaring om te lopen door zo’n leeg landschap qua mensen mij het meest verbaasd heeft. Indrukwekkend en heel zwaar is wat ik wel kan schrijven. Inspirerend ook.

Op weg naar de Poolcirkel loop ik door Scandinavië gedeeltelijk in het voetspoor van Carl Linnaeus. Elke dag loop ik gemiddeld 25 kilometer waarbij ik het landschap vastleg in aquarel. De geologische onderlaag bepaalt hoe het landschap er uit ziet. Je ziet de lange geschiedenis van de aarde en je ziet de invloed van gebeurtenissen van honderd duizenden jaren geleden die tot op de dag van vandaag invloed hebben op de biotoop. De vogels die zich hebben aangepast aan deze leefomgeving bestudeer ik en teken ik in pen en inkt. Alle observaties beschrijf ik waardoor er een beeld ontstaat hoe Europa er op dit moment uitziet. Met de enorme snelheid waarmee alles verandert is dit een diepgaand tijdsbeeld aan het worden waaraan toekomstige generaties kunnen zien wat er verdwenen is, maar ook wat er bij is gekomen. Kunst en Wetenschap liggen in elkaars verlengde. Het te voet afleggen van inmiddels ruim 8600 kilometer is niet het doel, maar de manier waarop je dit kunt doen. De snelheid van het lopen, niet sneller dan 3 kilometer per uur, geeft de mogelijkheid om gedegen observaties te doen en toch een groot gebied te doorkruisen.

Op weg van de Noordzee naar de Zwarte Zee liep mijn dochter Hanna, op dat moment 16 jaar, ruim 600 kilometer mee. Deze tocht was in elk opzicht een succes; het werd een verdere verdieping van mijn interesse in de natuur en de geologie van Europa, het zorgde ervoor dat ik in een lange traditie van kunstenaars zoals Turner en David Hockney naar buiten ging om ter plekke die beelden vast te leggen en het zorgde ervoor dat ik een enorm goede band kreeg met iedereen waarmee ik deze ervaring ging delen. Inmiddels heb ik ruim 8500 kilometer te voet afgelegd voor dit kunstproject en dit portret is een onderdeel van de steeds verder uitbreidende collectie schilderijen, tekeningen, aquarellen en teksten die zijn voortgekomen uit een simpel gegeven; lopen, observeren en vastleggen in kunst, de beste combinatie met als doel, de communicatie met de toekomst over de aldoor veranderende situatie van de wereld.

Eens in de zoveel jaar krijg ik de mogelijkheid tot het maken van een bijzonder portret. Deze keer betreft het de Adjudant van Koningin Juliana in zijn uniform. Alles in het beeld heeft een bijzondere betekenis, werkelijk niets is zonder geschiedenis. Het vastleggen van deze man in dit uniform met alle versierselen is het weergeven van zijn geschiedenis en van de manier waarop wij dit symbolisch aan de wereld tonen. In de voorgesprekken ben ik veel te weten gekomen over waar ik nu naar aan het kijken was. Via internet heb ik me verder kunnen verdiepen in sommige onderscheidingen en de achtergrond daar weer van. Door dit schilderij te maken ben ik als kunstenaar nu ook verbonden aan de geschiedenis van deze man en aan de uitstraling die hij, net als zijn voorouders die voor hem geschilderd zijn, tot ver in de komende eeuwen zal hebben.

Een van de mooiste natuurgebieden van Europa kwam ik tegen in Bulgarije. Tijdens de klim over het Balkangebergte liep ik door een jong bos met lichtgroen blad. De lente was net aangebroken. Met het smeltwater was ook een deel van de bodem verdwenen en uiteindelijk in de Donau terecht gekomen. Het bos hield krampachtig de aarde vast, maar het water is sterker. Hoe lang deze strijd om de grond nog door kan gaan kan alleen bepaald worden door de natuur zelf. Op de plaatsen waar nieuwe grond vrij is gekomen kunnen onder de juiste omstandigheden weer plantenzaden ontkiemen die met hun wortels mogelijk de bodem die overgebleven is vast kunnen houden. De bergen eroderen, vlakken af en worden vanuit het binnenste van de aarde weer omhoog gestuwd; een doorgaande beweging van onze bijzondere wereld.

Elke dag is een werkdag, als kunstenaar stop je nooit met creatief denken. Omdat de grenzen gesloten zijn en mijn wandeltocht naar het Noorden even on hold staat, heb ik de tijd om andere werkzaamheden te doen. Alles heeft nog wel steeds met het grote kunstproject te maken, maar het werk speelt zich nu af in de studio in plaats van in de natuur. Ik ben begonnen aan het boek over de wandeling van Amsterdam naar Gibraltar die ik binnen een jaar van november 2017 tot november 2018 heb afgerond. 3500 kilometer lopen door de natuur waarbij ik elke dag een aquarel maakte van het telkens veranderende landschap. Nu bij de samenstelling van het boek maak ik de 175 kaarten met de hand, van de dagelijks afgelegde kilometers. De reden is omdat de paden die ik loop op normale (wegen-)kaarten niet zijn weergegeven. Offroad, door de natuur, om zo de invloed van de geologie op de biotoop en daarmee de verspreiding van vogels in Europa te bestuderen en vast te leggen.

Het licht aan het eind van de dag is zo speciaal omdat het ons de kans geeft nog een maal te kijken naar onze omgeving. In de serie Twilight schilder ik een aantal landschappen die door de klimaatverandering gaan verdwijnen op de plaatsen waar ze nu nog te vinden zijn. Door mijn wandelingen van duizenden kilometers door Europa kom ik op plaatsen die direct beïnvloed worden door temperatuurstijging of door toenemende droogte of juist door overstroming vanwege het stijgen van het zeewaterpeil. De aquarellen die ik maak zijn een verslag van hoe het land er in het begin van de eenentwintigste Eeuw uitziet. De schilderijen waaronder dit wetland, zijn een verslag van wat straks weg is. Dat er verandering is en dynamiek in de natuur is van alle tijden. De geologische lagen in de aarde vertellen verhalen over miljoenen jaren verandering. Ik kijk terug in de tijd, maar kijk ook vooruit en zie wat er komen gaat. Dit is het moment wat niet weerkeert, maar vereeuwigd is in olieverf op doek.

De laatste voorbereidingen worden gemaakt voor de expositie in Londen van 15-26 september. Te zien zal zijn een overzicht van 150 aquarellen die ik gedurende drie lange afstandswandelingen heb gemaakt en 5 grote en 12 kleinere olieverfschilderijen die weer uit de aquarellen zijn voortgekomen. Bij de expositie zijn tevens de twee boeken van mijn reizen in het Engels vertaald waarin alle werken zijn afgebeeld. Een soort catalogus met achtergrond om de invloed van de geologie op de biotoop en daarmee op de verspreiding van vogels te duiden. Een eerste overzicht van een project wat nog bezig is aangezien ik de komende twee jaar nog verder loop vanuit Amsterdam voorbij de poolcirkel naar de Noordkaap. Onderzoek, vastleggen in schets en aquarel en uiteindelijk in boekvorm en olieverfschilderij. Maar nu eerst de Osborne Studio Gallery https://www.osg.uk.com/ebooks/jacques-gregoire/2020/#p=1Cu there

15 september opent de expositie van mijn schilderijen en aquarellen in de Osborne Studio Gallery in London. In het schitterende gedeelte van London dat net verfilmd is in de serie Belgravia zijn mijn werken te zien in Motcomb street. De aanloop naar de expositie gaat niet geheel zoals bedoeld is doordat de maatregelen die de Engelse regering heeft genomen voor een deel roet in het eten gooien door bijvoorbeeld een 14 daagse quarantaine in te stellen. Maar, zoals altijd in het leven; problemen zijn er om opgelost te worden, ik ben de hele opening virtueel digitaal aanwezig en zie wie er binnenkomt en ben continu aanspreekbaar. De show gaat definately door!

In de aanloop naar de expositie in de Osborne Studio Gallery in Belgravia in London, worden nu twee boeken die ik geschreven heb over de lange afstandswandelingen in het Engels vertaald. De wandeling van de Noordzee naar de Zwarte Zee en de wandeling van Amsterdam naar de westkust van Ierland worden het eerst vertaald. De eerste tocht liep ik in het voetspoor van de Britse schrijver Patrick Leigh Fermor, de tweede, derde en vierde wandeling bepaalde ik zelf de route. In oktober hoop ik weer verder te kunnen in de richting van de Noordkaap. Wanneer onverhoopt de grenzen dichtblijven heb ik nog een boek te schrijven; de wandeling van Amsterdam naar Gibraltar en het atelier is ook geen slechte plek om in te vertoeven. Dus 15 September de presentatie van de twee boeken in het Engels tijdens de opening van de expositie van schilderijen en in totaal 150 aquarellen die nog niet eerder in het openbaar te zien zijn geweest. Hoop jullie te ontmoeten in Motcombstreet, Belgravia, in London.

Op mijn route naar de Noordkaap ben ik even noodgedwongen gestopt bij Hamburg. Het is wachten tot de grenzen weer open gaan zodat ik verder kan met mijn wandeling en mijn project. Het geeft me de rust om in de tussentijd te kijken naar de schilderijen waar ik nog mee bezig ben gedurende de periodes dat ik in Amsterdam werk. In bepaalde gevallen duurt het ontwikkelen van een schilderij langer omdat het zo complex in elkaar zit dat het even tijd nodig heeft voordat ik besluit dat het klaar is. Ik heb zo veel mogelijkheden bij het bereiken van dat punt. De vraag of ik me wil concentreren op de voorgrond of juist ook de achtergrond er bij betrekken is zo’n vraag. Ik hou van chaotische situaties in het beeld waarbij ik door struiken kruip en door de modder loop op plekken waar geen mensen komen. Dat beeld wil ik vastleggen. Het ondoordringbare, de volheid en onbalans in het beeld. Precies zoals ik dat in de natuur tegenkom. Ik kan echter ook het beeld nog sturen. Het struikgewas iets minder dicht maken zodat je toch nog wat ziet. Tot ik weer verder kan lopen, heerlijk in het atelier!

Tijdens mijn wandeltocht van Amsterdam naar de Atlantische kust heb ik onderweg elke dag een aquarel gemaakt van het veranderende landschap. Wat mij opviel was dat de bossen in Engeland en Wales anders van samenstelling waren dan op het Europese vasteland. Eeuwenoude eiken waren in elk bos te vinden. Het bos was in veel gevallen ook natuurlijker samengesteld. Honderden jaren lang worden deze bossen al gebruikt en onderhouden op een manier die net iets afwijkt van die ik bijvoorbeeld in Frankrijk of Duitsland ben tegengekomen. Dit is de inspiratie voor de serie bossen die ik in olieverf op paneel heb uitgewerkt. Elk bos schilderij krijgt zijn eigen aandacht in een mat zwarte lijst waardoor het net lijkt of het bos licht geeft. De fascinatie voor de natuur komt weer tot leven in mijn studio en wordt voor eeuwig vastglegd.

Aangekomen bij de Atlantische kust van Ierland is de derde van vier wandelreizen volbracht. De aquarellen, waarvan ik er elke dag een heb gemaakt van het steeds veranderende landschap, worden nu gedigitaliseerd en voorbereid voor druk in boekvorm. De tekeningen van de nieuwe vogelsoorten worden binnenkort gepubliceerd. Langzaam zal de voorbereiding voor de laatste van de vier reizen, die naar de Noordkaap, vorm gaan krijgen. Ik hou jullie op de hoogte over dit grote kunstproject.

Goed observeren is belangrijk om iets te kunnen weergeven voor het omzetten van een ervaring of beeld in een kunstwerk. Ik kijk intens naar de natuur waar ik doorheen loop, luister naar de vogels en zie hoe ze leven in de voor hen belangrijke biotoop. Door het feit dat ik een specialist ben in het bekijken, kan ik verbanden leggen tussen onderzoeksgebieden waar wetenschappers zich per onderdeel in verdiepen. Het terugkoppelen van de kennis die ik door mijn observaties heb gedaan brengt verschillende wetenschapsgebieden bij elkaar. Het delen van kennis is de enige manier om een goede maatschappij in harmonie met alles wat leeft op te bouwen. Vroeger was het bezit van bepaalde kennis macht, nu wordt het onthouden van de toegang tot kennis voor iedereen gezien als kortzichtig. Er is nog een lange weg te gaan. Hierbij een link naar een artikel bij Vogelbescherming Nederland over mijn werk.

In mei ben ik begonnen met het vastleggen van de steeds veranderende biotoop op mijn tocht van Amsterdam via Hoek van Holland, Harwich naar Fishguard om uiteindelijk straks aan te komen bij de Atlantische kust van Ierland.

Volg de vorderingen via instagram op #amsterdamatlanticwalk en via Flickr op deze Link

Een schitterende tocht waarbij weer de invloed van de geologie op de biotoop en op de verspreiding van vogels centraal staat.

Het is bijna zo ver, 11 mei zal het eerste exemplaar van het boek over mijn wandeltocht van 3000 kilometer van de Noordzee naar de Zwarte zee worden overhandigd tijdens de Private Viewing in Amsterdam. Deze uitgave is bijzonder, omdat er maar 50 gebonden exemplaren bestaan. 300 Pagina’s, 110 aquarellen, 110 vogels en ontelbare indrukken en inzichten van een tocht die Europa van zijn beste kant laten zien. Deze boeken zijn genummerd, gesigneerd en voorzien van een aquarel die in erin is afgebeeld. Wanneer men interesse heeft in een exemplaar is het het beste om een aquarel uit te zoeken op deze site, waarna met mij via de mail deze reservering wordt bevestigd. Het avontuur, waarbij kunst en natuur samenkomen,  vastgelegd in een gebonden boek; een must-have voor liefhebbers van cultuur, reizen en de buitenlucht.

De voetreis langs de kust van Spanje met zijn afwisselende kleuren en lichtinval hebben me geïnspireerd om te beginnen aan een serie water-paintings. De kleur van de zee, de weerkaatsing van het licht, de zon schittering gebonden op de bodem,  de warmte, alles is voor mij interessant om naar te kijken. Enkele maanden geleden ben ik begonnen met de eerste schetsen en opzetten. Het leren kijken naar water, het is als beginnen in klas één. Het verwerken van die beelden en ideeën tot schilderijen komt nu uit de studio. Een serie is aan het ontstaan, de eerste indrukken van een bijzondere tocht, van plaatsen waar mijn aandacht volledig werd ingenomen door de natuur. De werken die ik de laatste drie jaar heb gemaakt komen langzaam maar zeker bij elkaar tot een collectie waar Europa boven op het land en in de grond in geologische schilderijen gepresenteerd gaat worden. Ik hou jullie op de hoogte en werk buiten en binnen voorlopig nog hard door. Afspraken voor bezichtiging vóór de presentatie uit is altijd mogelijk. Met vriendelijke groeten van Jacques Grégoire

De projecten die ik gedurende de afgelopen jaren heb gedaan zijn volledig door mijzelf gefinancierd. Uit inkomsten van de  verkopen van schilderijen komen meteen werkgerelateerde investeringen voort. Ik ben er trots op dat ik nooit subsidie heb aangevraagd, geen bemoeienis en verantwoording afleggen aan tweede of derde partijen. Compleet vrij zijn in de ontwikkeling van de kunst, dat is altijd mijn streven geweest. Door telkens vooraan met de ontwikkelingen mee te gaan op het gebied van internet, ik was bijvoorbeeld een van de eerste kunstenaars met een website, ben ik onafhankelijk gebleven. Sommigen noemen het commercieel, ik noem het gezond verstand en evolutie; het je aanpassen aan telkens veranderende omstandigheden. Door vooruit te kijken, goed te plannen en er voor te zorgen dat het werk te zien is en bereikbaar voor wie het zou willen bezitten behoud ik mijn artistieke vrijheid. Ik maak alleen wat ik zelf mooi een waardevol vind, de onderwerpen liggen dicht bij mijn hart. Ik hou me niet bezig met stromingen of trends en zoek daar de mensen bij die diezelfde vrije gedachte hebben, het werkt bij mij niet anders om. De aquarellen van mijn meest recente project van Amsterdam naar Gibraltar zijn nu online te bestellen, in deze link ziet u de nog voorradige werken, Aquarellen online

De kunst van het ondernemen in de kunst is het behouden van de vrijheid om te creëren.

De tocht is volbracht, 3400 kilometer lopen binnen een jaar van Amsterdam via de Maas, Saone, Rhone en vervolgens de kust van de Middellandse Zee naar Gibraltar in het spoor van de trekvogels. De invloed van de geologie op de biotoop, kan ik inmiddels wel zeggen, is vaak meer van doorslaggevende aard dan het klimaat voor de verspreiding van vogels in Europa. De verschillende landschapsvormen die ik tegen ben gekomen hebben gezorgd voor 117 aquarellen, elke dag dat ik heb gelopen één. De serie tekeningen van de vogelsoorten die ik onderweg ben tegengekomen is nog steeds in ontwikkeling. Deze serie kan ik pas afronden wanneer ik de tocht naar het westen en noorden heb gemaakt. De komende jaren zullen daar nog flink wat soorten aan toegevoegd worden. De uitwerking van de schetsten en aquarellen in olieverfschilderijen zal mij de komende maanden bezig houden. Vanaf februari volgen de lezingen over deze tocht en die van de Noordzee naar de Zwarte Zee die ik daarvoor heb gedaan. Ik ben halverwege mijn werk aan de European Geological and Ornithological Art Project. Wordt vervolgd!

De laatste kilometers worden afgelegd, de indrukken die zich over een jaar hebben opgestapeld beginnen een verhaal te maken. Het overzicht over de lengte van de trektocht van migrerende vogels van Amsterdam tot Gibraltar geeft een beeld over hoe het er in dit gedeelte van Europa er voor staat. Alle data, vogelsoorten, hoeveelheden, ondergrond en omstandigheden waaronder ik alles heb gezien en ervaren zullen uit de aantekenboeken overgezet worden in leesbare taal. De aquarellen zullen in bepaalde gevallen gebruikt worden als voorstudie voor enkele hele grote olieverf schilderijen. Het begint tijd te worden om alles op een rijtje te gaan zetten. Eerst nog even de laatste 410 kilometer intens genieten van Sierra Nevada en het meest zuidelijke puntje van Spanje, Tarifa. Ik ben hiermee bijna beland op de helft van mijn European Geological and Ornithological Art Project. Het Westen en het Noorden, de tocht naar de poolcirkel wachten nog, de voorbereidingen zijn inmiddels daarvoor ook al begonnen. Afzien, creëren  en genieten, het kunstenaarsleven bij uitstek!

Mijn voetreis van Amsterdam naar Gibraltar nadert zijn einde. Nog maar 410 kilometer over de Sierra Nevada en een bezoek aan Grenada en Malaga met als besluit het beklimmen van de berg op Gibraltar en het zit er weer op. Er moet nog wel eerst 3000 meter geklommen en gedaald worden en nog minimaal 16 dagen met observaties en het maken van de dagelijkse aquarellen gevuld worden. Inmiddels heb ik wel een goed beeld van de stand en aanwezigheid van vogels in de door mij doorkruiste gebieden. Eén ding kan ik in ieder geval zeggen en dat is dat we in Nederland ongelofelijk blij mogen zijn met de diversiteit aan biotopen, waardoor we hier een vogelrijkdom hebben die met geen enkel gebied waar ik gelopen heb te vergelijken is. De observaties van de landschappen zijn vastgelegd in deze aquarellen. Ze tonen een veranderend landschap waar ik in een later stadium nog verdere duiding aan zal geven. Begin november sluit ik mijn reis af en kan ik gaan terugkijken en me verdiepen in alle bijzonderheden die ik onderweg ben tegen gekomen. Een enorme rijkdom aan indrukken en ideeën waarvan ik jullie op de hoogte ga houden in de uitvoering en verwerking als kunstwerken.

De tijd nemen om iets op je in te laten werken. Lopen door Europa, eerst van de Noord Zee naar de Zwarte Zee en nu van Amsterdam naar Gibraltar, het geeft me een kijkje in de manier waarop de individuele landen omgaan met beheer van natuur en cultuurlandschap. Ik besef nu dat wij in Nederland in een ongelofelijk vogelrijk land leven, in tegenstelling tot de ons omringende landen. Qua beheer doen wij het niet heel erg slecht, het kan natuurlijk altijd beter, maar je ziet hier dat er overleg is om de natuur wat meer ruimte te geven en dat men er niet helemaal negatief tegenover staat. Frankrijk is wat dat betreft een achterlijk land. In Spanje is de wil er wel, de eerste aanzetten worden gemaakt en de omgeving biedt ook veel kansen voor vogels en natuur om nog meer tot bloei te komen. Soms zit het in hele kleine details; op het moment dat er een plekje gereed gemaakt is voor natuurlijk beheer zitten er meteen soorten die zich er thuis voelen. Het zijn postzegelplekjes, maar toch. De Ebrodelta daarentegen zou het meest belangrijke natuurgebied van oost Spanje kunnen zijn ware het niet dat de rijstvelden en de economie die daar op draait niet gebaad is bij rijstzaad etende vogels. Net als in de Camargue is er een strijd tussen economie en natuur die altijd in het voordeel van de eerste uitvalt. Met de huidige vogelstand zou het geen slecht idee zijn om de balans meer richting natuur te laten doorslaan om deze een kans te geven om te overleven.

mei/juni 2018

Hoe vanzelfsprekend is het geluid van een merel die je vroeg in de ochtend in de lente wakker maakt? Na de afgelopen winter waarin vele merels zijn gestorven aan een vogelziekte is dit een stuk minder. Het is de natuurlijke selectie dat de vogels die overleven, hun sterke genen weer overdragen op hun nageslacht. Een voor ons normale soort, de zanglijster, ben ik in het zuiden van Frankrijk deze winter niet tegen gekomen, terwijl het wel tot zijn gebied behoort. In de Camargue hebben de afgelopen maanden 15.500 kraanvogels overwinterd. Een mogelijk gevolg van de trekroute die van west naar oostelijk Frankrijk is verlegd omdat er in het stroomgebied van de Rhône meer veilige overnachtingsplekken zijn door het openstellen van de uiterwaarden voor de natuur. De vogels zijn continu bezig om te kijken op welke plekken de beste overlevingskansen zijn. We zijn inmiddels aanbeland in een tijd waarin we niet alleen economische waarden moeten berekenen, maar ook de natuurwaarden, ook al leveren die op het eerste gezicht geen geld op. Eenmaal weg komen uitgestorven soorten nooit meer terug en de ingrepen van de mens hebben tot nu toe nog nooit een verbetering van de natuur opgeleverd. Herstel kan iets goedmaken van wat we hebben verwoest, maar ingrepen zoals het uitroeien van insecten zal een nadeel voor iedereen opleveren, niet alleen de vogels. Sinds de jaren zestig is de zangvogelstand met de helft afgenomen in Europa, wanneer gaat het licht branden bij de op zich slimme, maar uiteindelijk oh zo arme en niet intelligente besluitvormers.

Merlijn Schneiders reisde helemaal naar de Camargue om een reportage te maken in het meest belangrijke wetland van midden Europa. We hebben afgesproken precies op het moment dat ik daar aangekomen ben, lopend via de Maas, Saône en Rhône naar de kust van de Middellandse Zee. Samen gaan we op pad om wetenschappers te spreken die kennis hebben over de staat van het gebied en bekijken we de invloed van de Camargue op de stand van de trekvogels die bij ons broeden. Luister hier naar de Reportage van Vroege Vogels Radio, neem even de rust en reis een stukje met ons mee van #amsterdamtogibraltar en bekijk de aquarellen die ik elke 30 kilometer maak van het veranderende landschap.

Zolang ik aan het lopen ben van Amsterdam naar Gibraltar zal ik een dagelijkse update geven van de beelden die mij tot inspiratie brengen. Elke dag fotografeer ik, ben ik bezig te bedenken welk beeld interessant zou kunnen zijn om vanuit de lucht te bekijken met de drone, die ik achter in mijn rugzak meedraag. Dat luchtbeeld versterkt mijn idee dat vogels de rivieren waar ik langs loop gebruiken als leiddraad voor hun migratietocht. Beeldend denken, de hele dag bewust bezig zijn om te kijken welk beeld geschilderd, gefotografeerd of gefilmd moet worden is een vast onderdeel van mijn leven. Overal kan ik inspiratie uit krijgen, maar de keuze welke beelden op welke manier verwerkt worden bepalen mijn kunstenaarschap. Met mijn instagram account pretendeer ik niets meer dan mijn liefde voor het beeld te delen. Het feit dat ik geniet van wat ik zie zal mogelijk ook anderen aanspreken. Bekijk de beelden via instagram.com vervolgens jacquesgregoire en volg mijn tocht door steeds veranderend landschap die bepaald wordt door de invloed van de geologie op de biotoop en daarmee de verspreiding van vogels in Europa.

Mijn focus ligt op het observeren van de verspreiding van vogels in Europa en de invloed van de geologie op de biotoop, maar ik ontkom er niet aan ook tegen cultuur aan te lopen. Verrassend is een inspirerend verblijf in een kamer waar de beroemde Franse schrijver Victor Hugo heeft gewerkt, in een huis dat Napoleon oorspronkelijk voor een van zijn maîtresses had laten bouwen en waar hij beschreven, drie keer heeft overnacht. Van het zelfde uitzicht genieten, door dezelfde straten te lopen en weten dat nauwelijks iets is veranderd, dat maakt dat je niet veel moeite hebt om je voor te stellen hoe zij deze omgeving hebben moeten ervaren. Het platte land van Frankrijk, zo komt het op me over, heeft de grote stap voorwaarts die in de steden te zien is nog niet gemaakt. Eerder een stap achteruit in verband met de leegloop. Ook nu weer kom ik niemand tegen op mijn tocht en kan ik ongestoord in alle rust genieten van honderden kraanvogels en natte voeten krijgen door de overstroomde rivier de Maas. Op weg naar het zuiden, ik hou jullie op de hoogte #amsterdamtogibraltar

Inmiddels loop, observeer, teken en fotografeer ik weer in het oosten van Frankrijk op weg naar Gibraltar. Op mijn tocht ben ik geïnterviewd door Merlijn Schneiders voor Vroege Vogels Radio waarvan de opname hier te beluisteren is. Merlijn zal mij volgen gedurende de tocht en we zullen elkaar ontmoeten op bijzondere en belangrijke plekken die te maken hebben met geologie, biotoop en vogels van Europa. Elke dag kom ik 30 kilometer verder naar het zuiden, nu nog lopend door natte sneeuw, regen en storm, op weg naar de lente en het lengen van de dagen. Frankrijk zonder toeristen, voor wie het wil meemaken is januari een heel goede tijd. Vogels trekken zich er gelukkig niets van aan. De wintergasten zijn nog overal aanwezig en het landschap ligt er koud maar schilderachtig bij. Wie het allemaal wil volgen kan kijken op mijn facebook pagina of volgt me op Instagram voor een dagelijkse update met foto’s en video’s. Ik hou jullie op de hoogte, met vriendelijke groet van Jacques Grégoire op #amsterdamtogibraltar

Het delen van de liefde voor de natuur, de kennis die iedereen kan opdoen wanneer men naar buiten gaat, mijn grote inspiratiebron, daar wil ik graag tijd voor vrijmaken om te vertellen. Hierbij een link naar het interview op NPO 5 waar ik uitleg geef over het hoe en waarom van deze tocht.

De eerste 435 kilometers heb ik achter de rug. Het landschap veranderde van vlak en nat naar glooiend en vervolgens rotsachtig door de Belgische en Franse Ardennen. Alle observaties van vogels worden dagelijks bijgehouden. Alle veranderingen in landschap, en geologie worden vastgelegd of verder onderzocht. Iedereen die mijn tocht naloopt kan tot de zelfde conclusies komen door alleen te kijken. Van het roest-rode water op de ijzerhoudende zandsteen-formaties tot de afwezigheid van zilverreigers in bepaalde gebieden van de Ardennen. Alles heeft met elkaar te maken en heeft invloed op de leefomgeving van soorten. Het enige wat ik doe is observeren en beschrijven, tekenen en uitwerken als olieverfschilderij, om de kracht en de schoonheid van het landschap op iedereen over te dragen.

Hier een link naar mijn youtube kanaal voor mijn meest recente video met een compilatie van de wandeling van November naar December 2017 Amsterdamtogiblratar

Over een afstand van ruim 3000 kilometer gaat de nieuwe wandeltocht die ik in November officieel begin. Amsterdam is het beginpunt en Gibraltar volgend jaar november, tijdens het hoogtepunt van de vogeltrek, het eindpunt. Elke dag dat ik loop maak ik een aquarel van de biotoop en bekijk ik in hoeverre de geologie daar invloed op heeft. Alle vogelsoorten die ik zie leg ik vast in pen en inkt en voor youtube maak ik een impressie van de situaties waar ik in terecht kom. Ik geef telkens updates via Facebook en Youtube  en bereid met de schetsen die ik onderweg maak het grote werk  in olieverf voor, wat daar vanzelf uit voort komt. Op weg in het vluchtspoor van de trekvogels naar het zuiden.

Tijdens mijn kunst en onderzoeks-wandeling van de Noordzee naar de Zwarte Zee kom ik op zulke bijzondere plaatsen, dat het gewoon jammer zou zijn om niet een gedeelte van deze ervaring met anderen te delen. Natuurlijk gebeurt dat al via de aquarellen en de pen en inkt tekeningen die ik van de vogels onderweg maak, maar er gebeurt zo veel meer. Het is een combinatie van observeren van de natuur en de samenhang met de mensen die in een bepaald gebied wonen. Nu ik eenmaal in Bulgarije ben aangekomen zie ik een groot verschil tussen het westen en het oosten van Europa. Het oosten, moet ik eerlijk zeggen, spreekt me enorm aan vanwege de rauw en ruwheid van de natuur, de niet tot in detail gecultiveerde grond. De enorme toename aan vogelsoorten hangt samen met de natuurlijke staat van deze bijzondere omgeving. Hierbij krijgt u een introductie in het video kanaal wat ik met deze reis heb gestart.

De reis van de Noordzee naar de Zwarte Zee heeft niet alleen mijzelf bevrijd van vooroordelen, het heeft me ook bevrijd van de beperkingen op het creatieve vlak. Deze beperkingen die vaak, zonder dat je het zelf erg doorhebt, onder druk van de buitenwereld tot stand komen, betreffen het gebruik van materiaal en onderwerp. Het onderzoek wat ik tijdens de wandeling heb gedaan heeft verschillende creatieve uitingen gekregen. De geologie van Europa verbeeld ik naar aanleiding van geologische kaarten in enorme stippen schilderijen. De invloed van de geologie laat ik zien door de aquarellen van de biotoop, die ik dagelijks tijdens het lopen ter plekke maak. De vogels die ik zie en hoor worden in pen en inkt vastgelegd. Om telkens naar mijn laatste punt te reizen waar ik de wandeling ben gestopt gebruik ik de trein. De ramen van de trein vormen het kader voor de volgende serie werken van de landschappen waar ik naar op weg ben. Het materiaal wat ik gebruik is olieverf voor de natuur en acryl voor de dode materie, de binnenkant van de trein. De vrijheid van werken en onderwerp is het grootste goed wat je kunt bereiken.

wanneer ik terugkijk in mijn mappen met aantekeningen, schetsen, aquarellen en pentekeningen van de afgelopen drie jaar, besef ik pas wat ik heb gedaan. De hoeveelheid informatie die ik heb vastgelegd is enorm. De uitwerking van deze informatie levert nog jaren werk op. Een van de aquarellen die ik onderweg heb gemaakt heb ik in het atelier uitgewerkt in olieverf. Wat er tijdens dat proces gebeurt is zeer fascinerend; niet alleen herinner ik me de plek, ook de zuigkracht van de modder aan mijn schoenen en ik voel hoezeer ik bedekt ben met de aarde. Terwijl ik schilder ruik ik het vochtige bos, voel de koelte van de druppels die onophoudelijk van de bladeren naar beneden vallen. Ik ervaar de vermoeidheid na het beklimmen van de glibberige heuvel. In het kort samengevat, met elke streek verf die ik zet transporteer ik mezelf terug in tijd en plaats om dit in mijn gedachten ter plekke geschilderde doek op te leveren.

Niets is wat het lijkt of zou moeten zijn. Tijdens mijn kunst en wetenschapswandeling van de Noordzee naar de Bosporus blijkt telkens dat de mensen die ik ontmoet ongelofelijk aardig zijn. Dat de armsten onder hen bij wie ik logeerde alles met me deelden, dat je als Nederlander in een Hongaars dorp nog als bezienswaardigheid kan worden onthaald en dat ons perspectief van leven en kijken niet te projecteren valt op de bewoners van een bergdorp in Roemenië. Inmiddels ben ik aangekomen in het zevende land op weg naar het oosten, Bulgarije. Ik loop door het armste gedeelte van Europa. De tijd gaat hier nog niet zo snel, maar de toegang ertoe is overal aanwezig; geen plek zonder 3G internet! Het enige wat ik jammer vind is dat de communicatie via een omweg gaat. Frans spreekt de oudere generatie gelukkig vaak wel. De liefde voor het land wordt gedeeld door de complimenten voor de aquarellen die ik maak. De vogels zijn niet echt in beeld, ze zijn er, maar net als in Nederland neemt men ze voor lief en nauwelijks waar. Met de winterwandeling achter de rug ben ik nu de lente en zomer aan het voorbereiden. Nog maar 750 km van stoffige paden en stille wegen door verlaten dorpen en onbekende steden, heerlijk!

Acht en twintig jaar lang heb ik in Australië de natuur en de aboriginal cultuur bestudeerd en verbeeld. Nu loop ik, net zoals de aboriginals in Australië doen, door het Europese landschap. Onderweg bestudeer ik de invloed van de geologie op de biotoop er boven en de invloed van de verspreiding van vogels op mijn pad. Alles heeft met elkaar te maken. De ondergrond bepaald wat voor bomen er boven groeien. De verschillende soorten bomen en struiken trekken ieder hun eigen vogelsoorten aan die er van afhankelijk zijn. Deze reis, die ik in het voetspoor maak van de Britse schrijver Patrick Leigh Fermor, verbeeld ik door onderweg elke dag een aquarel te maken van de biotoop. Alle vogels die ik zie en hoor portretteer ik in pen en inkt en de alles bepalende geologische ondergrond schilder ik na bestudering als wand bedekkende schilderijen. De techniek die ik voor de schilderijen gebruik heb ik van de aboriginals geleerd. Ik gebruik echter geen symbolen of verwijzingen die met hun cultuur te maken hebben. Ik verwerk de kennis die ik opgedaan heb door observatie gevolgd door een verdere studie naar de geologie van Europa. Met elke stap die ik neem verdiep ik me verder in geschiedenis van ons continent en zie de gevolgen van ijstijden en verschuivingen van continenten die miljoenen jaren hebben geduurd. Voor wie het ziet is Europa een spannend hoofdstuk in het open boek van de geschiedenis van de aarde.

Naar aanleiding van het boek Australische Vogels van John Gould en Jacques Grégoire ben ik geïnterviewd voor het Vara programma Vroege Vogels. Hierbij een link om het alsnog te beluisteren. Vroege Vogels 19 juni.

Het radio programma Vroege Vogels van de Vara heeft me gevraagd om te vertellen over het boek, Australische vogels door John Gould en Jacques Grégoire. Zondag ochtend  19 juni tussen 8 en 9 uur zal ik te beluisteren zijn op radio 1. Het zal een voorproefje zijn van de lezingen die ik vanaf september over dit onderwerp zal gaan geven. Veel luisterplezier toegewenst en natuurlijk werkt het luisteren het beste met de afbeeldingen in het boek er bij. Voor wie nog geen exemplaar heeft: Australische Vogels door John Gould en Jacques Grégoire.

Tot zondagmorgen  19 juni  met vriendelijke groet van Jacques Grégoire

De wandeling van de Noordzee naar de Bosporus gaat door een compleet ander landschap en met heel ander licht dan ik in Australië heb gedaan. Ik ben gewend te werken met de Australische kleuren, fel blauw, diep oranje met zwarte schaduwen. Nu moet ik kijken en proberen te ontleden wat ik zie. De kleuren aan de kust en vooral tijdens de ochtend mist hebben allerlei nuances van grijs. Het binnenland in, wordt het contrast nooit echt groot. De lucht is waterig lichtblauw. Ik leer opnieuw naar de omgeving kijken waar ik mijn hele leven heb gewoond en geleefd, maar waar ik tot nu toe geen inspiratie uit heb gehaald. Het is niet alleen een onderzoekingstocht naar kleur, het is een ontdekkingstocht waarbij ik kijk met de ogen van een kind voor wie alles nieuw is. Elke dag is een première omdat ik door gebieden loop waar ik nog nooit eerder ben geweest, hoogstens in de buurt ben gekomen op de snelweg. Nu met een snelheid van 5 kilometer per uur alles opnemen aan geuren, kleuren, geluiden en indrukken. Elke dag een schets in aquarel, alle vogels in pen en inkt en nu de eerste olieverf schilderijen. Ik schilder dan misschien al meer dan 28 jaar professioneel, ik sta weer aan het begin van een heel nieuw leerproces. Gedachten uitzetten en alleen maar kijken. Dit jaar loop ik verder door Duitsland, naar Oostenrijk, verder in Hongarije op weg naar de grens van Roemenië en Bulgarije. Ik heb er enorm veel zin in!

Een keuze uit de belangrijkste werken van de laatste 6 jaar bevat schilderijen met verschillende thema’s. Zo zijn de laatste vogel schilderijen toegevoegd zodat nu alle gebieden in Australië vertegenwoordigd zijn. De combinatie met de biotoop schilderijen, dat zijn de landschappen waarin je de verschillende vogelsoorten kunt tegenkomen, zijn nu voor het eerst samen te zien.  “Tot zo ver heeft de evolutie ons gebracht” , is een ander thema waar ik over de jaren aan heb gewerkt         ( onder andere op de “Beagle”)  en wat me nog steeds bezig houdt. De samenloop van toevallige ontmoetingen, inzichten en studies naar bepaalde onderwerpen zorgen er voor dat er over de jaren een rode lijn is te ontdekken zodat de schijnbaar losse thema’s  vervlochten zijn en alles met elkaar te maken heeft. Het geeft me de vrijheid om deze thema’s naast elkaar te zetten zonder het idee te krijgen dat ze niets met elkaar te maken hebben. Kunst zonder inhoud is geen kunst. Kom en ervaar zelf de kracht en de gedachten die in de werken verborgen zit en maak ze tot uw verhaal, want immers, nadat ik mijn naam er onder heb gezet en het doek heb getekend gaat het schilderij zijn eigen verhaal ontwikkelen.

Een idee voor een schilderij ontstaat door een bepaalde gebeurtenis, een ontmoeting of een voorwerp wat op je pad komt. In dit geval was ik in Tasmanië in het schitterende MONA Museum in Hobart. Daar zag ik een schedel op een keramisch bord van Damian Hirst. Ooit wilde ik ook graag een schedel schilderen, maar een juiste gelegenheid had zich nog niet aangediend. Tot ik in het voorjaar Redmond O’Hanlon hielp bij het inrichten van zijn huis in Amsterdam en de ene na de andere bijzonderheid uit de verhuisdozen kwam. Boeken, en nog eens boeken, maar ook opgezette vogels en bijzonderheden van zijn vele reizen. Tot uit een doos deze schedel me toelachte en tegelijkertijd  een vriendschap verbroken werd die me zeer dierbaar was. Ik had een reden gevonden om deze schedel te schilderen. Het is een serie van vijf doeken geworden en deze drie zijn de afsluiting van dit onderwerp. Ik ervaar mijn schedelschilderijen als een voortleven van goede herinneringen verpakt in olie op doek, iets wat me gelukkig maakt als ik er naar kijk; tijd, onderwerp en gedachten samengebundeld. Wat iedereen er verder mee doet en over denkt heb ik niet in de hand, gelukkig maar!

Gedurende mijn tocht van de Noordzee naar de Bosporus kom ik elke dag vele vogelsoorten tegen. Deze soorten bevinden zich op plaatsen die in de tijd geologisch zijn bepaald. Net zoals John Gould dat in Australië 150 jaar geleden deed, maak ik onderweg elke dag een aquarel die de omgeving vastlegt en teken ik in inkt op aquarelpapier een klein portretje van de vogelsoort die ik in die volgorde tegenkwam. In zwart-wit toch proberen om iets van het karakter vast te leggen van heel mooi gekleurde vogels is een van mijn doelen in deze serie. Om de hele serie te bekijken kunt u deze link aanklikken.

Drie duizend kilometer zal mijn Europese Walkabout duren. Begin april ben ik aan deze reis begonnen. In drie jaar tijd zal ik gedurende de lente en zomer maanden elk jaar duizend kilometer naar het oosten lopen in het voetspoor van de Britse schrijver Patrick Leigh Fermor, leermeester van Bruce Chatwin die voor mij als inspiratiebron van onschatbare waarde is geweest. Het is een kunstwerk, deze tocht langs de Rijn en Donau, op zoek naar de basis van Europa door onderzoek naar de geomorfologie en de daaruit voortkomende verspreiding van vogels over het continent. Elke dag schets en aquarelleer ik het veranderende landschap en portretteer ik in inkt de vogelsoorten die ik tegenkom. Gedurende de wintermaanden zal ik de schetsen verder uitwerken en de begeleidende boeken die deze reis beschrijven voorbereiden. Ik zal me niet bezig houden met de geschiedenis van Europa, die is al vaak genoeg beschreven, maar ik ga op zoek naar de invloed van het landschap op vogels, dieren en mensen zoals ik dat ook de afgelopen 28 jaar in Australië heb gedaan.

Terwijl ik in Tasmanië in het schitterende MONA museum rondliep viel me een klein kunstwerk op. Er was een  afbeelding van een schedel op een porseleinen bord. Graag zou ik er ook een willen maken, maar wanneer komt er zo’n gelegenheid? Tijdens het inrichten van het nieuwe huis van een goede vriend waarbij 60.000 boeken een nieuwe plaats moesten krijgen kwam uit een van dozen naast tientallen opgezette dieren ook een schedel. Is er leven na de dood? In ieder geval wel in dit geval, want om voor één keer iets van mijn donkere kant te belichten heb ik deze schedel vereeuwigd en zal hij voortaan als olieverf op doek door het leven gaan. Inspiratie ligt voor het oprapen, je moet het alleen nog verbeelden.

De Tasmanian native hen was een van de 13 endemische vogelsoorten waarvoor ik naar Tasmanië ben gereisd. John Gould was 150 jaar geleden begonnen in Hobart en omgeving met het schieten en vervolgens schilderen en lithograferen van de soorten die hij tegen kwam. Ik heb één soort niet gevonden, de Scrubtit, een heel klein vogeltje van het struikgewas, gelukkig nog een goede reden om er weer een keer naar toe te gaan… de vogels laten zich niet op afroep zien gelukkig. De Tasmanian native hen kom je echter over het hele eiland tegen, het is een redelijk grote vogel en niet schuw. Tijdens het lopen wipt bij elke stap zijn staartje op en neer waardoor het een mechanische loop lijkt, erg vermakelijk. Tijdens het schetsen van de natuur kon ik in alle rust deze vogels observeren. Of hij een plaatsje krijgt in het boek, ‘ Australian Birds by JG’, zullen we zien in september, ik hou jullie op de hoogte.

In het voetspoor treden van John Gould heb ik de afgelopen 28 jaar onbewust gedaan. Onze passie voor vogels is te vergelijken tot op grote hoogte. Nu sta ik op de valreep om werkelijk bewust in zijn voetsporen te treden en de endemische vogelsoorten van Tasmanië te observeren en te schetsen. Het grote verschil tussen de manier waarop hij de natuur in ging 150 jaar geleden en ik nu is het feit dat hij niet wist welke soorten hij tegen zou komen en ik een boek met beschrijvingen heb van alles wat ik daar tegen zou kunnen komen. Precies in dat laatste zit het hem; zou kunnen tegen komen, want de vogels laten zich niet zien omdat ik daar 20.000 km voor naar toe kom reizen. Ik zal net als Gould moeten zoeken, observeren, veel geduld hebben en in de tussentijd belaagd worden door bloedzuigers en moeten oppassen voor alom aanwezige slangen. De beloning wanneer ik de soorten waar ik naar zoek wel vind is een gevoel van euforie, dat ik deel ben van een lange traditie van natuurliefhebbers die deze soorten heeft mogen aanschouwen en deze kennis weer deel met anderen.

Soms kan je een besluit nemen en een artistieke richting inslaan die een doodlopende weg blijkt te zijn. Vier gaten van 2 cm breed zaten in het portret van Annelize. Doordat het schilderij ooit onderdeel heeft uitgemaakt van de serie “layers” was het gezicht bedekt met een andere afbeelding. Gelukkig kun je altijd terugkeren naar de hoofdweg met de kennis dat je die keuze niet meer maakt. Het portret is zo hersteld dat het niet zichtbaar is waar de gaten hebben gezeten, kleine beschadigingen zijn meteen meegenomen en het doek is weer als nieuw. Blijft een schitterend portret.

De kleuren rood, oranje en roze zul je nauwelijks in mijn werk tegenkomen. Reizend door de outback van Queensland, Australië ontkom je echter niet aan die kleuren. Wat gebeurt er wanneer de intens blauwe hemel een weerkaatsing geeft op het rood en oranje van de rotsen? De enige manier om dat vast te leggen ter plekke was met de Ipad te werken en daarmee te schetsen. Dit is weer een schilderij wat ik niet zonder Ipad had kunnen maken. De kleuren benaderen de werkelijkheid zo dicht dat het vibreert, je voelt de warmte van het eind van de dag. De afwisseling van schetsen met aquarel en potlood en dan weer met de Ipad voelt als een enorme verrijking en bevrijd me van de angst om gevaarlijke kleuren te gebruiken omdat ik nu de zekerheid heb dat ik de juiste te pakken heb.

Het Museo d’Arte Moderne in Chianciano Terme, Toscane, heeft via de Gagliardi Gallery in London het schilderij ” I know Helmut Newton” aangekocht. Met deze aankoop heeft het museum het vierde schilderij en daarmee de grootste museale collectie van het werk van Jacques Grégoire in huis. De verbondenheid met het museum en de interesse voor mijn werk gaat nu zijn tiende jaar in. Mocht u ooit in de gelegenheid zijn om een bezoek te brengen aan Chianciano Terme en het museum noemt u dan mijn naam en de zeer vriendelijke en professionele medewerkers zullen u graag een rondleiding geven.

Drie maanden geleden kreeg ik de opdracht van de uitgeverij van Dan Brown, Luitingh-Sijthoff, om naar aanleiding van zijn laatste boek Inferno een schilderij te maken van een Fries Paard. In samenwerking met mensen van de Koninklijke Vereniging Het Friesch Paarden-Stamboek ben ik op bezoek gegaan bij een Fokkerij van Friese Paarden en heb ik daar de top hengsten kunnen bestuderen, schetsen en fotograferen. De dieren hebben een enorme indruk op me gemaakt; niet alleen zijn ze enorm statig en schitterend, ze hebben ook een heel lief en aardig karakter. De diep zwarte vacht weerkaatst het zonlicht en de spieren zijn overal te zien, maar vooral de manen van ruim een meter lengte en de enorme staart maken dit dier heel bijzonder. Met veel plezier heb ik er aan gewerkt en Dan en zijn vrouw Blythe waren zeer onder de indruk en verheugd om dit grote doek in ontvangst te nemen. Het is altijd goed om te zien dat het werk, waar ik zo veel liefde in heb gestopt, wordt gewaardeerd.

Mooiste tijd van je leven, of dat nu helemaal waar is of niet weet ik niet, elke fase in mijn leven tot nu toe heb ik voluit geleefd en enorm van genoten, maar velen met mij weten dat de studietijd zeker een heel bijzondere periode in hun leven is, of is geweest. In dit portret heb ik Joseph Grégoire vastgelegd zoals hij nu leeft, de ultieme student, genietend van het leven samen met vrienden in zijn studentenhuis. Een periode waarvan, als je er in zit, denkt dat deze nooit voorbij gaat tot het zo ver is. Daarom is het zo belangrijk om het vast te leggen, om er voor altijd met plezier op terug te kijken en herinnerd te kunnen worden aan alle dagen , avonden en ochtenden die daarna nooit meer hetzelfde zullen zijn.

Nadat we elkaar hebben ontmoet op de klipper Stad Amsterdam, in het Kielzog van Darwin, de Beagle, kwamen we elkaar opnieuw tegen In de schitterende Artis Bibliotheek. De komende weken zal het portret wat ik van Redmond O’Hanlon heb gemaakt daar weer te zien zijn. Elke zondagavond vanaf 1 december is in de Bibliotheek de premiere te zien van de nieuwe aflevering van O’Hanlons Helden van de VPRO in aanwezigheid van de schrijver en televisiepersoonlijkheid. Kaarten voor deze bijzondere avonden zijn te bestellen bij de Bijzondere Collectie van de UVA.
Het avontuur is werkelijk zoals we dat hebben meegemaakt, de verdieping in de kennis van onderzoekers en ontdekkers is verbeeld en verwoord, hoop jullie daar ook weer te ontmoeten en te kunnen voorstellen aan mijn goede vriend Redmond.

De voorbereidingen voor een nieuwe expeditie naar Australië zijn in volle gang. Batterijen worden opgeladen, lenzen nogmaals nagekeken en de vogel determinatie boeken gerangschikt naar gebied. In mijn tas naast de verrekijker is altijd een groene doos te vinden. Het is een oud plastic lunchpakketbakje, die al jaren dienst doet als mijn aquarel-set. De doos heeft golven zeewater over zich heen gekregen op mijn tocht met de Beagle, is gevuld geweest met ingewaaid zand van het witste strand ter wereld en nu op weg naar de top van Mount Gower op Lord Howe Island. Ik zal er mijn hoogte vrees voor moeten overwinnen, langs afgronden naar boven klimmen, maar ik moet en ik zal er komen en het vastleggen, niet alleen omdat zich daar een bijzondere vogel bevindt die alleen dáár is, maar omdat het leven van een kunstenaar niet zonder afzien kan… nouja, zoiets dan. Ik zal aan jullie denken als ik de top heb bereikt en het beeld met jullie delen zodat allen er van mee kunnen genieten! Groet en tot snel!

Na de zomer komt ook in de Ipad-schetsen de herfst naar boven. Staand in de late warme herfst-zon in het midden van een zandpad op het landgoed de Eese, leg ik de natuur vast gedurende een periode van ongeveer vier uur. In de tussentijd vliegen spechten voorbij en lopen er herten op tien meter bij me langs. Door stil te staan in de natuur word je er één mee. Het is helaas niet velen gegeven om de rust te nemen om dit moment af te wachten en te zien dat alles gaat bewegen na een bepaalde periode omdat de natuur zich dan niet meer bedreigd voelt door de indringer. Dit is de natuur die ik vastleg, niet alleen het visuele wat me inspireert, maar het geheel van leven en verval, het verglijden van het licht en de tijd op een dag, dit is mijn werk.

Een groot schilderij in een relatief kleine ruimte werkt optisch, net zoals een spiegel dat kan doen, ruimte verdubbelend. Het is als het plaatsen van een extra venster op de plaats waar eerst een blinde muur was. Het vergt enige moed om een stap voor een dergelijke aanschaf te nemen, maar na ruim 25 jaar ervaring op dit gebied kan ik met zekerheid zeggen dat mijn stelling klopt. In de periode dat wij met het gezin leefden op 50 vierkante meter hadden we de grootste doeken aan de muur en niemand die er raar van op keek en de grootte pas bemerkte nadat we ze erop hadden geattendeerd. Goed ruimtelijk inzicht kan worden aangeleerd door de traditionele gedachtegang, die remmend werkt, te verlaten en open te staan voor niet eerder belopen paden. Via mijn kunstuitleen kunt u, zonder direct een grote financiële verplichting aan te gaan, uitproberen hoe het is om deze ruimtelijkheid te ervaren. Het schilderij wat afgebeeld is komt uit een serie landschappen, geschilderd naar aanleiding van Ipad schetsen op het landgoed de Eese.

Dit zijn de portretten die ik elke morgen als eerste zie wanneer ik beneden kom. De personen kijken me aan op een manier waar ik kracht uit haal. Allen zijn me heel dierbaar, met hun persoonlijkheden, met hun bijzondere visies op het leven en met de enorme wijsheid waarop enkelen van hen al op jonge leeftijd mij elke keer doen verbazen. De schoonheid van hun uiterlijk zit niet in hoe ze er uit zien, het zit in wat ze uitstralen, in wie ze werkelijk zijn. Dat is wat deze portretten elke dag weer voor me doen, ze geven me een enorme boost. Deze portretten zijn zondag 29 september te bekijken in mijn atelier, alleen op uitnodiging of introductie, zodat u zelf kunt ervaren dat er een enorme kracht kan uitgaan van iets wat alleen bestaat uit pigment, olie, doek en inspiratie.

Inspiratie van buiten, daar bedoel ik meerdere dingen mee; sinds de laatste werkelijk belangrijke expositie in het Stedelijk museum, ” La grande Parade”, inmiddels al weer bijna dertig jaar geleden, heb ik mijn inspiratie voornamelijk uit het buitenland gehaald. Niet alleen de Britse en Australische kunstenaars spraken me meer aan, ook het landschap buiten Nederland was zoveel meer interessant. Nederlandse exposities weten mijn hart nog steeds niet te raken, het Nederlandse Landschap daarentegen heeft een nieuwe kans gekregen. Door de nieuwe techniek te gebruiken met het schetsen via de Ipad en dat te vertalen naar olieverf en doek heb ik door David Hockney ineens kunstwerken gezien in landschappen in Friesland waar ik al 12 jaar door heen reed en niets zag. Mezelf blijven ontwikkelen, dingen uitproberen, oude technieken verwerken met nieuwe inzichten en open blijven staan voor goede kunstenaars. Dat brengt me op mijn favoriete Australische fotografe, Tamara Dean, die door haar manier van kijken en werken in het verlengde ligt van sommige van mijn gedachtegangen. De afbeelding is een detail van mijn eerste grote Nederlandse Landschap, een vennetje op het landgoed de Eese, over twee weken te bezichtigen op mijn atelier-expositie.

Vakantie is een moment om tot rust te komen, maar het biedt ook de mogelijkheid om na te denken en nieuwe technieken uit te proberen. Deze zomer heb ik op de Ipad het programma Brushes verder onderzocht en het werkt zeer verrassend. Het geeft me de mogelijkheid om direct uit een oneindig kleuren palet de werkelijkheid vast te leggen op een totaal nieuwe manier. De eerste van deze schetsen worden nu gebruikt als basis voor een groot doek. Inspiratie opgedaan in Nederland, wie had dat kunnen denken?

Met de kano 150 km van Amsterdam naar Friesland waar we een huisje hebben. Een mooi voornemen wanneer de wind uit Zuid-Westelijke richting waait, het wordt anders als de wind continu uit Noord-Oostelijke richting komt…Toch doorgezet met als resultaat een schitterende ervaring in een heel leeg landschap. Wat is Nederland toch mooi vanaf het water, zeker als je om 7 uur in de ochtend begint en om half tien in de avond stopt. Erg weinig mensen tegen gekomen, het is leeg, misschien ook door de harde wind, maar toch. Een echt avontuur kun je nog steeds in Nederland beleven, maar de combinatie met werk, in de vorm van aquarellen, is me niet gelukt. Alleen deze schets is op mijn eerste overnachtingsplek gemaakt, toen had ik nog energie en niet 11 uur gevaren. De dagen erna lag ik direct na het eten in een diepe slaap. Mooie ervaring; het varen, de eenzaamheid en de overwinning van geest en lichaam op beproeving.

In mijn serie Australische vogels ben ik toegekomen aan de roofvogels. Om het jaar ga ik terug naar Australië om het land, de cultuur en de vogels te bestuderen. Door te kijken naar de vogels begrijp je het land beter; geologie en verspreiding van planten hebben een directe invloed op het voorkomen van bepaalde vogelsoorten. Eind september zal dit schilderij beschikbaar komen voor verkoop of huur in mijn persoonlijke kunstuitleen die vorig jaar met veel succes gestart is. Ik hou jullie op de hoogte en wens jullie alvast een heerlijke zomer toe. Veel inspiratie en rust!! JG

Mijn zoon Joseph is 21 jaar geworden, tijd voor een nieuw portret. In de afgelopen jaren heb ik hem zeker 10 keer geportretteerd. Wat er voor zorgt dat hij zichzelf herkent in het beeld wat ik van hem heb gemaakt is het feit dat ik me niet heb laten leiden door mijn beeld van hem, maar me heb geconcentreerd op zijn karakter en verschijning. Er is geen krachtiger beeld dan van iemand die zichzelf durft te zijn. Ik ben erg trots op hem.

Dat je inspiratie kunt halen uit werk en leven van collega’s ligt voor de hand. Vandaag kreeg ik inspiratie uit een heel andere hoek. Al veertig jaar klimt Rob Bijlsma in boomtoppen om roofvogels te bestuderen. Zijn gepassioneerde zoektocht naar kennis heeft nauwelijks grenzen. Alles wat hij op zijn weg tegenkomt is het bestuderen waard, van de vogels op het nest tot de teken die hij oploopt tijdens het veldwerk. Via nieuwe technische mogelijkheden er achter komen dat 20 jaar onderzoek een te beperkt inzicht heeft gegeven biedt voor hem een heel nieuw venster op de te onderzoeken kanten die tot dan toe onbelicht zijn gebleven. Het doel in het leven is het onderzoek, niet de status en het geld, waarmee je met die kennis kunt pronken. De weg er naar toe is belangrijker dan het doel te bereiken. Heerlijk, zo en dan nu het atelier weer in, voor een doek waarvan ik de inhoud al wel weet, maar de uitwerking nog niet, de zoektocht gaat voort!

Wanneer is een project nu klaar? Je begint met een leeg doek en wit vel papier, je gedachten worden vervolgens verbeeld en langzaam maar zeker ontstaat een serie. De serie groeit in grootte, kracht en beeldtaal en het is eindig. Het moment van afronden komt er aan. Aan schilderijen kun je eindeloos door rommelen voordat het verdwijnt in de mist van de verflagen. Een aquarel krijgt maar één kans om te ontstaan en het afronden van een project is een bewuste keuze. Hier zien we een gedeelte van de serie gezichten van personen die voor mij een hele belangrijke rol spelen in de connectie met Australia. Wanneer het project werkelijk helemaal af is zal ik nog verder hier op ingaan. Nu moeten nog drie personen poseren om geaquarelleerd te worden, dan de catalogus en dan is het af…. nee, dan begint het leven van het project pas echt!

Yowie Bay, Australia. Dit is de steiger waar ik al 26 jaar naar toe terugkeer. Voor mij om dit onderwerp te schilderen, betekent dat niet alleen dat de plek wordt vastgelegd, het betekent ook dat alle gedachten en herinneringen aan al die reizen, personen en bezoeken worden bevroren in één beeld. Vanuit het perspectief van de beschouwer is het een afbeelding van een steiger met water en bomen met daar tussen wat huizen, men kan het mooi vinden of niet. Vanuit mijn perspectief is dit mijn leven, verleden, nu en toekomst.

De zeggingskracht van ogen is enorm. Aan ogen kan men aflezen of men de waarheid verteld of dat men door emotie geraakt is. De spieren rond de ogen spelen hierin een grote rol. De aquarellen van de mensen die ik geschilderd heb in het voortdurende Australia in Black and White project spreken je aan met hun ogen. Hun mond is niet afgebeeld, want die verteld hun eigen verhaal. Het gaat in dit geval om de verbinding die deze personen voor mij met bepaalde gebieden hebben in Australia. Kijk naar deze link voor de trailer http://vimeo.com/57853651

Naar aanleiding van de serie Australia in Black and White heb ik een opdracht gekregen van een verzamelaar uit Sydney. Een schilderij van New York, Manhatten, gezien vanaf Brooklyn, is de opdracht. De verzamelaar heeft al een schilderij met het uitzicht van precies de overkant van de rivier en dit zal de collectie volmaken. Gedurende het schilderen heb ik opnames gemaakt van de ontwikkeling van het doek. Net zoals in de Australische serie komt hier een vogel voor die ik daar gezien heb, dit beeld echter, heeft het niet gered en wordt in overleg, tijdens de ontwikkeling van het doek weer overgeschilderd. De groei van het schilderij heeft wel een uitgangspunt, maar het eindresultaat staat nooit vast. Zie hier de video  , een opdracht die in het verlengde ligt van mijn vorige schilderijen.

In haar eigen ruimte, gezeten voor het raam in het witte december licht, schrijft Maaike Martens een tekst voor een lied. Haar geconcentreerde blik is naar binnen gekeerd, even tilt ze haar hoofd op, dan gaat het potlood over het papier. In de eenzaamheid van de gedachte ontstaat de creatie die vervolgens gedeeld wordt met de wereld. Je voelt de energie in de stilte die pas naar buitenkomt als zij haar lied zingt en je diep van binnen raakt. Maaike weet mij elke keer te inspireren.

Dominique heb ik leren kennen doordat Redmond O’Hanlon mij opbelde met de mededeling dat hij iemand had ontmoet die zeer de moeite waard zou zijn om te portretteren. In het atelier hebben we gesprekken en leren we elkaar beter kennen. Er bestaat een grote gelijkheid die leeftijd overbrugt, een wederzijds respect waarbij we een inzicht aan elkaar geven wie we zijn. Uit deze gesprekken volgt een beeld, niet het enige beeld waarin ik een persoon kan vastleggen, maar een gedeelte. Dit portret is een vastlegging van het uiterlijk met een spiegel van het innerlijk. Het is een portret dat door zijn eerlijkheid je in je ziel kan raken.

Kinderportretten maken is vooral zo leuk door te kijken of het karakter verbeeld kan worden. Zelfs meerdere kinderen uit een bepaald gezin zijn totaal verschillend. Deze karakters worden op verschillende manieren weer gegeven, ik heb daar nauwelijks invloed op. Het portret ontstaat door een goede samenwerking tussen model en kunstenaar.