Het is bijna dertig jaar geleden dat ik echt ben geraakt door een expositie. La Grande Parade in het Stedelijk Museum in Amsterdam was het hoogtepunt in mijn beleving van kunst. Daarna een hele lange grote leegte van minder indrukwekkende tentoonstellingen, tot nu. Tijdens mijn bezoek aan Tasmanië in Hobart ben ik naar het MONA, Museum of Old and New Art gegaan en wat ik daar heb ervaren heeft in één keer de leegte van dertig jaar opgevuld. Het schitterende gebouw, uitgegraven in de rotswand is alsof je de wereld van Alice in Wonderland binnen treed. Wat niet was daarvoor is ineens werkelijkheid, het hele concept van Musea zoals we die over de wereld kennen wordt overboord gegooid en er wordt een dikke vinger opgeheven tegen de pretenties van de moderne kunst zoals wij die gewend zijn. Ik merk dat de invloed van het bezoek nog steeds aan het indalen is, aan kracht aan het toenemen is. Ongelofelijk dat je naar de andere kant van de wereld moet reizen, werkelijk aan het uiterste randje ervan, om nieuw licht te ervaren. Misschien is het juist het feit dat het niet op een geijkte plek is dat dit gebeurt, zonder de verstikkende werking van bureaucratie en ingesleten ideeën over wat kunst is en hoe deze te presenteren. MONA behoort tot het hoogtepunt van mijn reis naar Australië, een bron van inspiratie die ik niet had kunnen bedenken!
mrt
14
14