Een idee voor een schilderij ontstaat door een bepaalde gebeurtenis, een ontmoeting of een voorwerp wat op je pad komt. In dit geval was ik in Tasmanië in het schitterende MONA Museum in Hobart. Daar zag ik een schedel op een keramisch bord van Damian Hirst. Ooit wilde ik ook graag een schedel schilderen, maar een juiste gelegenheid had zich nog niet aangediend. Tot ik in het voorjaar Redmond O’Hanlon hielp bij het inrichten van zijn huis in Amsterdam en de ene na de andere bijzonderheid uit de verhuisdozen kwam. Boeken, en nog eens boeken, maar ook opgezette vogels en bijzonderheden van zijn vele reizen. Tot uit een doos deze schedel me toelachte en tegelijkertijd een vriendschap verbroken werd die me zeer dierbaar was. Ik had een reden gevonden om deze schedel te schilderen. Het is een serie van vijf doeken geworden en deze drie zijn de afsluiting van dit onderwerp. Ik ervaar mijn schedelschilderijen als een voortleven van goede herinneringen verpakt in olie op doek, iets wat me gelukkig maakt als ik er naar kijk; tijd, onderwerp en gedachten samengebundeld. Wat iedereen er verder mee doet en over denkt heb ik niet in de hand, gelukkig maar!
nov
09
09